یکی از اهداف پروژه های “ظرفیت سازی اجتماعی و ارتقاء آگاهی های عمومی”، تقویت فرهنگ مطالبه و پاسخگویی است. چنانچه در این پروژه ها علاوه بر آگاهی، حساسیت و حوزه هیجانی افراد نیز درگیر شود؛ مطالبه از مسئولیت مدیران و تصمیم گیران حوزه، یکی از دستاوردهای آن خواهد بود. این مطالبه بخشی از سرمایه اجتماعی است که در یک جامعه توسعه یافته به عنوان سرمایه و پشتوانه تلقی می شود. امری که چه از سوی عموم و چه از سوی مدیران در جامعه امروز ما در بخش های محیط زیست، آب و … جایش خالی است.

در حال حاضر خواستن و پیگیری از سوی مردم و سمن ها (NGOs) به صورت نهادینه شده کمتر رخ می دهد این امر بویژه در حوزه هایی نظیر محیط زیست که تاثیرات مستقیم کمتری دارند، بیشتر شایع است. روحیه پاسخ گویی نیز در مدیران ما کمتر به چشم می خورد. در عمده جلسات و برنامه ها، متکلم وحده اند و صرفا گزاش می دهند. چالشی و اعتراض را هم برنمی تابند و چنین است که در میان مدت، انحرافات و اشتباهات تاثیراتی کمتر قابل جبران بر جا می گذارند. شاید اگر خواسته و مطالبه عموم بود، سقوط آب های زیرزمینی در بیش از یک سوم دشت های کشور، آلودگی هوا در اغلب کلان شهرها و بسیاری معضلات گسترده دیگر در این حد بروز نمی کرد و اگر هم بروز می کرد اقداماتی جدی تر برای حل آنها شکل می گرفت.

خلاف آمد عادت این مسیر، اقدامی نیک توسط ریاست سازمان محیط زیست در روزهای اخیر در پاسخ به اعتراض و مطالبه یکی از هنرمندان (آقای داریوش مهرجویی) شکل گرفته است. شرح ماوقع را می توانید در وبلاگ خانم دکتر ابتکار ملاحظه فرمائید. http://ebtekarm.persianblog.ir/post/138/

امیدواریم این امر به یک سنت و عادت تبدیل شود. مردم و سمن ها بخواهند و مسئولان امر نیز صادقانه و شفاف، مسائل را با آنها طرح کنند و مطمئن باشیم این روند می تواند به داشتن جهانی زیباتر و پاک تر برای زیستن کمک کند.